ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ - ΗΩΣ - 27/3/2025

Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΗΩΣ
έχει την τιµή και την χαρά να σας προσκαλέσει στα εγκαίνια
της Οµαδικής Έκθεσης Εικαστικών Δηµιουργών  “Παγκοσµιοποίηση: Αντιθέσεις - Αρνήσεις”,
την Πέµπτη 27 Μαρτίου 2025 στις 7:30 µµ.

 

Στην έκθεση, που θα διαρκέσει έως τις 17 Απριλίου 2025, συµµετέχουν οι καλλιτέχνες:

Δ. Αγραφιώτης, Β. Γέρος, Κ. Ευαγγελάτος, Α. Κατσούλας, Α. Μαστρογιάννη,

Χρ. Σαραντοπούλου, Α. Σκούρτης, Γ. Τζερµιάς, Δ. Φόρτσας και Ε. Χατζηαργυρού.

 

 

Για την έκθεση ο Δ. Αγραφιώτης ενσωµατώνοντας ιδέες και διατυπώσεις
του Καθηγητή Βασίλη Φιοραβάντε, σηµειώνει τα παρακάτω:

 

Τα τελευταία πολιτικά γεγονότα σε πλανητικό επίπεδο ενισχύουν όλο και πιο πολύ την θέση ότι η υφήλιος εισέρχεται πια σε νέα φάση παγκοσµιοποίησης, οπότε και θα συνυπάρξουν πολιτιστικά στοιχεία αρχαϊκής µορφής (επίδειξη γυµνής - ωµής στρατιωτικής βίας), πολυπολικές γεωπολιτικές διατάξεις, οξύς τεχνολογικός ανταγωνισµός (η λεγόµενη τεχνητή νοηµοσύνη) και πρωτοφανείς κοινωνικές ανισότητες. Σ’ αυτόν τον ετερογενή, απρόβλεπτο και κατακερµατισµένο κόσµο, οι ανακατατάξεις και οι επαναπροσδιορισµοί σε κάθε σφαίρα της ατοµικής και συλλογικής ζωής θα είναι κατακλυσµιαίες. Οι ανατροπές θα κυριαρχούν και οι αντιφατικές επιπτώσεις θα εµφανίζονται συσσωρευτικά από το τοπικό µέχρι το διεθνές επίπεδο. Σ’ αυτήν την πολλαπλή αναστάτωση, ο χώρος της τέχνης καλείται επειγόντως να µορφοποιήσει την υπόστασή του στο όνοµα των προκλήσεων και σε αντιστοιχία µε την κρισιµότητα των απαντήσεων σε νέου τύπου κοινωνικοπολιτιστικών ζητηµάτων. Ποιες µορφές, ποιες κατευθύνσεις, ποιες πρακτικές θα ακολουθήσουν όµως οι καλλιτέχνες προκειµένου να διεκδικήσουν τον τίτλο του πολιτιστικού συνοµιλητή ή και πρωταγωνιστή; Σε ποιο βαθµό τα υπάρχοντα θεωρητικά σχήµατα επιτρέπουν µια έγκυρη και πρωτότυπη διάγνωση και των κοµβικών σηµείων του καπιταλισµού της αποκάλυψης και της κρίσης της ίδιας της τέχνης;

Από αισθητικής άποψης τα σύγχρονα έργα τέχνης έχουν ιδιαίτερη αξία ως συγκεκριµενοποίηση και έκφραση των αντιθέσεων και των µεταβολών του διεθνοποιηµένου κόσµου µας καθώς και ως απόπειρες διαµόρφωσης εναλλακτικών µορφών κοινωνικής υπόστασης. Και µέσα σε αυτό το γενικότερο κοινωνικοϊδεολογικό και ψυχολογικό περιβάλλον των εντάσεων και της ανυπέρβλητης κρίσης, η µοντέρνα και η σύγχρονη τέχνη -η κάθε µία µε το οπλοστάσιο της- προσπαθεί πάντοτε να δείξει µια δυνατότητα επαναδιατύπωσης, µια προοπτική ξεπεράσµατος στο χώρο των µορφών, πρωταρχικό από µια ορισµένη άποψη, αλλά και στο χώρο των κρίσιµων πολιτιστικών προταγµάτων (όπως το διακύβευµα της προόδου, ο κοινωνικός έλεγχος µέσω της τεχνολογίας).

Πρόκειται τελικά για κοινωνικές αντιθέσεις, αντιφάσεις και δυστοπίες διαρκείς και συνεχώς ανακυκλούµενες, παίρνοντας αναµφίβολα νέες υποστάσεις. Πρόκειται επίσης για πολιτιστικοαισθητικές ρωγµές και ολισθήσεις που βαθαίνουν όλο και περισσότερο, που γίνονται όλο και πιο απειλητικές, και που προκαλούν σχεδόν µεταφυσικό δέος. Μέχρι τώρα το σύστηµα παγκόσµιας διακυβέρνησης κατορθώνει να ελέγχει τις προαναφερόµενες δυστοπίες µε τις µικρότερες δυνατές απώλειες διατηρώντας αλώβητη ουσιαστικά την ισχύ, τη δοµή και την ύπαρξή του, ωστόσο διαφαίνεται πλέον ότι η κατάσταση ενδέχεται να εκτραχυνθεί χωρίς καµία εγγύηση µιας συνολικής διευθέτησης των παθών και των πλεονεξιών.

Μέσα σε αυτό το σαφώς δύσκολο και σύνθετο ιδεολογικό κλίµα της µεταµορφωµένης παγκοσµιοποίησης έχει ιδιαίτερη σηµασία η γνώση και η επικοινωνία µε το έργο σύγχρονων καλλιτεχνών, οι οποίοι µε τον εναγώνιο λόγο και λογισµό τους προσπαθούν να συγκροτήσουν έστω ένα µικρό “απελευθερωτικό όραµα” ή τουλάχιστον µια καινοτόµα εκδοχή για τα τεκταινόµενα και τα µελλούµενα.

Οι καλλιτέχνες της έκθεσης καταγράφουν, δείχνουν, εκφράζουν έκδηλα και εναγώνια τις αντιθέσεις και τις βαθύτερες µεταβολές του εύθραυστου συλλογικού βίου στον πλανήτη µας, µε µια κριτική οπτική (ακόµη και αρνητική) και σε κάθε περίπτωση µε ένα βαθύτατο σκεπτικισµό για το τραγικό στο παρόν και το µέλλον από κάθε άποψη, ανθρώπινο γίγνεσθαι.

 

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή 12 έως 8 μ.μ, Σάββατο από 12 έως 3 μ.μ

 ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΗΩΣ, Χέυδεν 38, Πλ. Βικτωρίας, 10434 Αθήνα, Τ:  210 88 20 054

Β. ΦΙΟΡΑΒΑΝΤΕΣ

ΗΩΣ

ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ

20/03/2025-03/04/2025

 

 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ – ΑΡΝΗΣΕΙΣ*

 

Οι αντιθέσεις και οι αρνήσεις ήταν κύριες εκφάνσεις του έργου της Κριτικής θεωρίας, και ως τέτοιες συνιστούν τη βάση της όλο και πιο συνθετικής θεωρητικοποίησής της, που όσο περνούσε ο χρόνος η κοινωνία μεταλλασόταν προς τον ύστερο καπιταλισμό.

Στην παγκοσμιοποίηση και στη μεταπαγκοσμιοποίηση ή ακόμη και στην αποπαγκοσμιοποίηση οι αντιθέσεις και οι αρνήσεις (άλλοτε περισσότερο οι μεν, άλλοτε οι δε) επανέρχονται με πιο οξείες, ακόμη και ακραίες μορφές, μετά από την περίοδο της ψευτοειρηνικής και καθησυχαστικής «ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης» και του εύκολου και κατά κανόνα τεχνητού χρήματος (1995-2005).

Οι αντιθέσεις πλέον μετά το 2008 ωθούν σε μια βαθύτερη συνειδητοποίηση,  έτσι ώστε οι αρνήσεις συγκροτούν τον ακρογωνιαίο λίθο της νέας κριτικής θεωρίας υπό (ανα)συγκρότηση, μέσα σε συνθήκες πλήρους και γενικευμένης αβεβαιότητας.

Η χεγκελιανή πίστη ότι η ανθρωπότητα σε κάθε περίπτωση και πάντοτε, υπερβαίνοντας όλες τις αντιθέσεις, θα βαδίσει προς την πρόοδο, είναι πλέον ζητούμενο και όχι βεβαιότητα.

 Συγχρόνως  μέσα σε αυτό το τουλάχιστον δύσκολο σύγχρονο ψυχικό, ψυχολογικό ακόμη και ιδεολογικό κλίμα της αβέβαιης παγκοσμιοποίησης έχει ιδιαίτερη σημασία η γνώση και η επικοινωνία με το έργο μερικών ποιοτικών σύγχρονων καλλιτεχνών, οι οποίοι με τον εναγώνιο λόγο τους προσπαθούν να συγκροτήσουν  έστω ένα  μικρό απελευθερωτικό – ανθρωπιστικό όραμα.

Οι καλλιτέχνες της έκθεσης καταγράφουν, δείχνουν, εκφράζουν λίγο-πολύ έκδηλα και εναγώνια  τις αντιθέσεις  του συστήματος με μια κριτική οπτική (ακόμη και αρνητική), και σε κάθε περίπτωση με ένα βαθύτατο σκεπτικισμό για το σύγχρονο τραγικό από κάθε άποψη ανθρώπινο γίγνεσθαι.

 

Στην έκθεση συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά οι καλλιτέχνες: Δ. Αγραφιώτης, Β. Γέρος, Κ. Ευαγγελάτος, Α. Κατσούλας, Α. Μαστρογιάννη, Χρ. Σαραντοπούλου, Α. Σκούρτης, Γ. Τζερμιάς, Δ. Φόρτσας, Ε. Χατζηαργυρού.

 

Β. ΦΙΟΡΑΒΑΝΤΕΣ

ΗΩΣ

ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ

20/03/2025-03/04/2025

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ – ΑΡΝΗΣΕΙΣ  

 

Κείμενο έκθεσης στην Gallery EOS (20/3/2025 -3/4/2025) σύγχρονων εικαστικών καλλιτεχνών, οι οποίοι καταγράφουν, δείχνουν, εκφράζουν λιγότερο ή περισσότερο έκδηλα και εναγώνια  τις αντιθέσεις  του συστήματος με μια κριτική οπτική (ακόμη και αρνητική¹).

 ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Ι

Οι αντιθέσεις και οι αρνήσεις ήταν κύριες εκφάνσεις του έργου της Κριτικής θεωρίας, και ως τέτοιες συνιστούν τη βάση της όλο και πιο συνθετικής θεωρητικοποίησής της, που όσο περνούσε ο χρόνος η κοινωνία μεταλλασσόταν προς τον ύστερο καπιταλισμό (Ε. Μαντέλ).

Στην παγκοσμιοποίηση και στη μεταπαγκοσμιοποίηση ή ακόμη και στην αποπαγκοσμιοποίηση οι αντιθέσεις και οι αρνήσεις (άλλοτε περισσότερο οι μεν, άλλοτε οι δε) επανέρχονται με πιο οξείες, ακόμη και ακραίες μορφές, μετά από την περίοδο της ψευτοειρηνικής και καθησυχαστικής «ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης» και του εύκολου και κατά κανόνα τεχνητού χρήματος (1995-2005).

Οι αντιθέσεις πλέον μετά το 2008 ωθούν σε μια βαθύτερη συνειδητοποίηση  έτσι ώστε οι αρνήσεις συγκροτούν τον ακρογωνιαίο λίθο της νέας κριτικής θεωρίας υπό (ανα)συγκρότηση, μέσα σε συνθήκες πλήρους και γενικευμένης αβεβαιότητας.

Η χεγκελιανή πίστη ότι η ανθρωπότητα σε κάθε περίπτωση και πάντοτε υπερβαίνοντας όλες τις αντιθέσεις, θα βαδίσει προς την πρόοδο, είναι πλέον ζητούμενο και όχι βεβαιότητα.

Συγχρόνως  μέσα σε αυτό το τουλάχιστον δύσκολο σύγχρονο ψυχικό, ψυχολογικό ακόμη και ιδεολογικό κλίμα της αβέβαιης παγκοσμιοποίησης έχει ιδιαίτερη σημασία η γνώση και η επικοινωνία με το έργο μερικών ποιοτικών σύγχρονων καλλιτεχνών, οι οποίοι με τον εναγώνιο λόγο τους προσπαθούν να συγκροτήσουν  έστω ένα  μικρό απελευθερωτικό – ανθρωπιστικό όραμα.

Μέσα σε αυτές τις νεοβάρβαρες συνθήκες η κριτική (: αδογμάτιστη, χωρίς προκατασκευασμένα σχήματα, χωρίς a priori παραδοχές κ.τ.λ.) αποκτά μια άγρια ομορφιά: αναδεικνύεται η μόνη αξία, σταθερά, βεβαιότητα. Και ακόμη παραπέρα είναι αναγκαιότητα. Η κριτική στάση, η ιδεολογικά κριτική στάση με τρόπο αυτόνομο, καθορισμένο, με επίκεντρο την ολική άρνηση του απάνθρωπου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού σε δομική, σε μόνιμη κρίση παραμένει η προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση, την επέκταση, τη διεύρυνση, την επικαιροποίηση, με σύγχρονους όρους της κριτικής θεωρίας.

ΙΙ

Κατά τον Ρ. Zima², είναι αναγκαία και επιβαλλόμενη η υπέρβαση-ένωση-σύνθεση των αντιθέσεων σε επίπεδο πνεύματος, ιδέας, έννοιας. Ο Β.  Μπένζαμιν και όλοι οι άλλοι θεωρητικοί της Σχολής της Φρανκφούρτης προς αυτήν την κατεύθυνση εργάστηκαν, με στόχο το ξεπέρασμα του θετικισμού και του εμπειρισμού, του DIAMAT και των αστικών αντιλήψεων, των διαχωρισμών, του αναχρονισμού, των διαμερισματοποιήσεων του Λόγου.

Μέσα σε αυτό το νέο πνεύμα, η κριτική θεωρία ήταν επέκταση και προέκταση στις νέες συνθήκες διάλυσης κάθε ταυτότητας και αυτόνομης πνευματικής οντότητας του Διαφωτισμού και του Ορθολογισμού. Πρόκειται  για ένα κριτικό ορθολογισμό, που αντιπαλεύει την εμμενή τάση του συστήματος προς την αλλοτριωτική ορθολογικοποίηση. Προς τη συστηματική διαλεκτική του εμμενούς ξεπεράσματος όλων των κατατμήσεων του υποκειμένου, που προκαλεί και επιβάλλει το σύστημα του μονοπωλιακού και στη συνέχεια του ύστερου καπιταλισμού. Προς την ανασύνθεση της υποκειμενικότητας σε σκεπτόμενη, ολική και δρώσα. Προς το ξεπέρασμα της γενικότερης εμμενούς τάσης του συστήματος προς την αποσύνθεση της υποκειμενικότητας, τη διάλυση, την αποξένωση, την υποβάθμισή της.

Υπό αυτή την έννοια, η κριτική θεωρία συλλαμβάνεται ως άρνηση όλων των υποβιβαστικών συνθηκών που προκαλεί και επιβάλλει το σύστημα στην υποκειμενικότητα μέσω της αυταρχικής οικογένειας, της αλλοτριωτικής βιομηχανίας της κουλτούρας, της γενίκευσης της κυριάρχησης σε όλα τα επίπεδα, ως αντίστασης ως γενικευμένη ανυπακοή στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Ως ιδεολογικά κριτική στάση απέναντι στην ολότητα του αλλοτριωμένου, αλλοτριωτικού και καταπιεστικού συστήματος ή τουλάχιστον ως μια μόνιμα ιδεολογικά κριτική στάση. Ως γενικευμένη ιδεολογική κριτική, αλλά και ως μίνιμουμ διαφωτιστική προϋπόθεση της επιζητούμενης εναγώνια ιδεολογικής και θεωρητικής ανασυγκρότησης με στόχο το αναγκαίο και επιβαλλόμενο τίναγμα προς τα εμπρός. Ως μόνιμα ιδεολογική κριτική, ως κατάσταση του πνεύματος και της συνείδησης,  ως στάση ζωής, ως αυτόνομη κατάσταση, ως προϋπόθεση της αυτονομίας μέσα στον καπιταλισμό, ο οποίος όλο και διευρύνει, ακόμη και βαθαίνει τις αντιθέσεις όλων των μορφών.

Συγχρόνως η ιδεολογική κριτική είναι μια μίνιμουμ υπαρξιακή κατάσταση, αλλά και προϋπόθεση σύλληψης της νέας δυνατής ριζοσπαστικής – εναλλακτικής ολότητας και μάλιστα εισφέρει καθοριστικά για την ανάδυσή της, η οποία σήμερα    είναι το μεγάλο ζητούμενο, περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε.

ΙΙΙ

Τα σύγχρονα έργα τέχνης έχουν ιδιαίτερη αξία από αισθητικής άποψης ως συγκεκριμενοποίηση και έκφραση των αντιθέσεων του συστήματος  και συγχρόνως ως άρνησή του. Του συστήματος που με τις κρίσεις του, προϊόν των άλυτων αντιθέσεων ή και των αντιφάσεών του, διαλύει τον άνθρωπο, την τέχνη, την κουλτούρα. Και μέσα σε αυτό το γενικότερο κοινωνικό-ιδεολογικό και ψυχολογικό περιβάλλον των εντάσεων και της ανυπέρβλητης κρίσης, η μοντέρνα τέχνη προσπαθεί πάντοτε να δείξει μια δυνατότητα ξεπεράσματος, μια προοπτική ξεπεράσματος και στο επίπεδο των μορφών, πρωταρχικό, από μια ορισμένη άποψη, επίπεδο  για τη συνειδητοποίηση της ανάγκης του ολικού ξεπεράσματος του συστήματος συνολικά, ολικά.

Πρόκειται για αντιθέσεις διαρκείς και διαρκώς ανανεούμενες, παίρνοντας νέες πάντα μορφές. Αντιθέσεις που βαθαίνουν όλο και περισσότερο, που γίνονται όλο και πιο απειλητικές, που προκαλούν δέος. Όμως το σύστημα κατορθώνει μέχρι τώρα να τις ελέγχει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, και διατηρεί αλώβητη ουσιαστικά την ισχύ, τη δομή και την ύπαρξή του.

Αντιθέσεις που γίνονται όλο και πιο βαθειές, πιο έντονες, ποιο οξείες, αλλά και που δεν μπορούν ως τέτοιες να καταστρέψουν το σύστημα. Χωρίς την καταλυτική δράση της πρωτοπορίας δεν υπάρχει καμία προοπτική εξόδου από το σύστημα των όλο και πιο έντονων αντιθέσεων. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει καμία προοπτική ξεπεράσματός του (συστήματος) και των αντιθέσεώνν του, χωρίς την απελευθερωτική οπτική της κοινωνικής και της ανθρώπινης πράξης. Ακόμη περισσότερο: χωρίς πράξη, κριτική, ριζοσπαστική, μετατρεπτική.

Η μοντέρνα τέχνη σε όλη την ηρωική ιστορική πορεία της μέχρι σήμερα καταγράφει με έναν άμεσο και ανάγλυφο τρόπο τις αντιθέσεις του συστήματος, την τραγωδία για το σύγχρονο άνθρωπο που βιώνει τις αντιθέσεις αυτές κατά κανόνα δύσκολα έως τραγικά, και που συγχρόνως είναι θύμα του αδιέξοδου του συστήματος.

Συγχρόνως η μοντέρνα τέχνη μέσα από την εναγώνεια προσπάθειά της εκφράζει και τα ιστορικά όρια της αισθητο-καλλιτεχνικής πράξης της. Έτσι καλεί στη στράτευση του υποκειμένου για κοινωνικο-πολιτικο-ιδεολογική πράξη, για τη συνειδητοποίηση της ανάγκης ξεπεράσματος των αντιθετικών αδιεξόδων του συστήματος, τα οποία το έχουν οδηγήσει στην έκρηξη, αλλά όχι στην κατάρρευσή του.  Η έκρηξη των αντιθέσεων, ακόμη και των αντινομιών του άκρως τοξικού σύγχρονου συστήματος δεν θα οδηγήσει  ποτέ στην κατάρρευση, και ακόμη λιγότερο στο όποιο ξεπέρασμά του. Αντίθετα καραδοκεί πάντοτε ο κίνδυνος του εκφασισμού του. Και μόνον η συνειδητή πράξη της κοινωνίας θα μπορούσε να διαμορφώσει τους όρους μιας ανθρωπινότερης κατάστασης χωρίς αντιθέσεις και απάνθρωπους ανταγωνισμούς. Από την άλλη, η πρωτοπορία εργάζεται πάντοτε συνειδητά για το σπάσιμο, το ξεπέρασμα των νορμών, ακόμη και των ορίων του συστήματος.

Υπ’ αυτή την έννοια, το  πνευματικό στοιχείο της μοντέρνας τέχνης είναι μια παρακαταθήκη πάντοτε για την ιστορική αυτή προσπάθεια, για την οποία πάσχιζαν πάντοτε οι πρωτοπορίες, κοινωνικές και αισθητο-καλλιτεχνικές. Αλλά  προέχει η άρνηση του παρόντος αλλοτριωμένου και αλλοτριωτικού συστήματος ολικά. Η δημιουργία διαρκών και πολλαπλών αρνήσεων, αρνήσεων σε όλα  τα επίπεδα, όλων των αντιθέσεων δια της μοντέρνας αισθητικής  μορφογένεσης και γενικότερα της σύγχρονης καθορισμένης αρνητικά ιστορικοκοινωνικής πράξης.

 

IV

Οι αντιθέσεις σήμερα έχουν αποκτήσει μια άλλη διάσταση, μια απόλυτη ίσως  διάσταση. Το ίδιο και οι αρνήσεις που εκδηλώνονται γενικά, στο βαθμό που η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει ακριβώς νέες και πρωτόγνωρα ακραίες  κοινωνικές διαφοροποιήσεις, ακόμη και αντιθέσεις. Η έκρηξη δε των αντινομιών του συστήματος από το 2008 και εφεξής οδηγούν συνέχεια και σε όλο νέες αρνήσεις. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η Κριτική θεωρία παραμένει η μόνη συνθετοποιά  θεωρητικοποίηση, με βάση την αντινομική αντορνική αρνητική διαλεκτική και καθορισμένη άρνηση, τη διαλεκτική της άρνησης, αλλά και τη γενικότερη τάση και των δύο προς τις Αρνήσεις.

Σε κάθε περίπτωση οι σύγχρονες αντιθέσεις οδηγούν σε σύγχρονες κριτικές θεωρητικοποιήσεις και γενικότερα ανοίγουν μια νέα περίοδο για την Κριτική θεωρία, και έτσι τείνουν να αναδείξουν τις αρνήσεις σε μόνιμες, ακόμη και σε δομικές καταστάσεις ανάπτυξης του κριτικού λόγου, μέσα στην ολικά αλλοτριωτική και τοξική παγκοσμιοποίηση: Μέσα στο υπάρχον ξεπεσμένο σύστημα.

***

Οι καλλιτέχνες της έκθεσης καταγράφουν, δείχνουν, εκφράζουν λίγο-πολύ έκδηλα και εναγώνια  τις αντιθέσεις  του συστήματος με μια κριτική οπτική (ακόμη και αρνητική), και σε κάθε περίπτωση με ένα βαθύτατο σκεπτικισμό για το σύγχρονο τραγικό από κάθε άποψη ανθρώπινο γίγνεσθαι. Συγχρόνως συνεισφέρουν ο καθένας με τον ειδικότερο μορφολογικό και αισθητικό τρόπο του, στη συνειδητοποίηση της τραγικότητας των σύγχρονων αντιθέσεων, ακόμη και αντινομιών, που πρέπει οπωσδήποτε να υπερβληθούν, να ξεπεραστούν πρωτοπόρα, ώστε να ξεπεραστεί αντίστοιχα  και η γενικότερη  κοινωνικο-ιδεολογική κρίση, που έχει επιφέρει η παγκοσμιοποίηση των ολιγαρχών με την παράλληλη αποσάθρωση, ακόμη και αποκοινωνικοποίηση της κοινωνίας.

 

Στην έκθεση συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά οι καλλιτέχνες: Δ. Αγραφιώτης, Β. Γέρος, Κ. Ευαγγελάτος, Α. Κατσούλας, Α. Μαστρογιάννη, Χρ. Σαραντοπούλου, Α. Σκούρτης, Γ. Τζερμιάς, Δ. Φόρτσας, Ε. Χατζηαργυρού.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. Α. Λεφέβρ, Η εποχή της περιφρόνησης, εκδ. Ύψιλον, Χ. Μαρκούζε, Αρνήσεις, εκδ. Ύψιλον.
2. Βλ. P. Zima, L' école de Francfort, éd. de l' Université.