ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Β. ΦΙΟΡΑΒΑΝΤΕΣ                                                    

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

"Carthago delenda est", ή "Delenda est Carthago"

Κάτων ο Πρεσβύτερος

Πρόκειται για τη ρήση του Κάτωνα, την οποία επανέλαβε ο Κρούγκμαν σε παράφραση: «Πρέπει να καταστραφεί η Αθήνα», καταγγέλλοντας τον ιδεολογικό και εμμονικό δογματισμό του Σόιμπλε. Πρέπει ν’ αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδας, όπως την είχε προσχεδιάσει ο Σόιμπλε και η παρέα του. Ζούμε ήδη την προϊούσα αυτή καταστροφή, αλλά για να απελευθερωθούμε από τα ευρωζωνικά νέα και τα μη φιλελεύθερα δεσμά, εμείς εισηγούμαστε τη μόνη ρεαλιστική λύση: Την καταστροφή του ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης-ένωσης εκτρώματος, αντι-ιστορικού και συνάμα αντιπαραγωγικού, ληστρικού, καταπιεστικού. Μιας ένωσης χωρίς βάσεις κοινωνικοοικονομικές και ακόμα λιγότερο ιστορικές.

I

Η σημερινή Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού και του ταξηφιλελευθερισμού δεν έχει καμία σχέση με τον Ουμανισμό και το Διαφωτισμό. Είναι η Ευρώπη ενός νέου ολοκληρωτισμού, με αιχμή του δόρατος τη γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη. Αυτή εκβιάζει, απειλεί, ποδηγετεί, υποδουλώνει, οργανώνει πραξικοπήματα, επεμβάσεις στο εσωτερικό των χωρών, ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, μέχρι που επιτυγχάνει τον πλήρη έλεγχο καταστάσεων και χωρών, μέσω των πρόθυμών της τοποτηρητών ή μέσω της εκβιαστικής μετάλλαξης πρώην έστω στοιχειωδώς αυτοπροσδιορισμένων «πολιτικών».

Η νέα ταξηφιλελεύθερη κυριαρχία δεν ανέχεται το διάλογο, τη βάση της διαλεκτικής¹ και του Ορθού Λόγου, καμία διαφοροποίηση, την ελάχιστη διαφορά, την παραμικρή αδυναμία. Η αλληλεγγύη και η κοινωνικότητα που διαμορφώθηκαν μέσα από τους ιστορικούς αγώνες των εργαζομένων επί αιώνες και των ριζοσπαστικών ιδεωδών μετά τη μοναδική Επανάσταση του 1848² , είναι ο απόλυτος εχθρός του ταξηφιλελευθερισμού. Υποταγμένα άτομα, παραδομένοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι, ταπεινωμένα κράτη και πρωθυπουργοί, αυτό είναι το ιδεατό του αρχιταξηφιλελεύθερου Σόιμπλε. Πρώτα ο θάνατος, η γενοκτονία ενός ολόκληρου μη συμβατικού και μη συμβιβασμένου λαού, και μετά η «σωτηρία» όσων επιβίωσαν μετά το άριστα οργανωμένο πογκρόμ. Ο νεοσταλινοχιτλερικής κοινωνικής κυρίως έμπνευσης και εκδοχής σύγχρονος κοινωνικός  διωγμός (purge), είναι πλήρης, μεθοδικός, έτσι ώστε να ανασύρει από τη μνήμη τους σταλινικούς και τους χιτλερικούς διωγμούς, αλλά να δημιουργήσει και να διαδώσει το γενικευμένο (σύγχρονο) κοινωνικό πρώτιστα φόβο.

Με αυτά τα δεδομένα δεν έχει νόημα η όποια συζήτηση με τους ταξηφιλελεύθερους οικονομικούς και κοινωνικούς δυνάστες. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δημιουργηθεί ο όποιος σύγχρονος ορθολογικός διάλογος, όπως έχει εισηγηθεί ο Χάμπερμας³, ούτε να καλλιεργηθεί η παραμικρή εμπιστοσύνη, ούτε ακόμη λιγότερο να υπάρξει η ελάχιστη αναγκαία συναίνεση απόψεων, δε μιλάμε καν για σύνθεση θέσεων. Ούτως ή άλλως ο κύριος στόχος τους είναι μέσα από τη μεθοδική διάλυση της κοινωνίας, η ενδυνάμωση ακροδεξιών τάσεων, η αποκατάσταση παραδοσιακών αξιών και αντιδραστικών καθεστώτων, και γενικότερα ο ολοκληρωτικός νεοταξισμός, ως πρωταρχικά κοινωνικά ρεβανσιστικός, τιμωρητικός, εκδικητικός απέναντι σε κινήματα, κατακτήσεις, λαούς.

Με αυτές τις συνθήκες που προέκυψαν από τη σύγχρονη δομική κρίση του συστήματος, μία είναι η λύση. Πρέπει να καταστραφεί η Ευρωζώνη, όχι η Αθήνα, η αντιστεκόμενη σθεναρά μέχρι τώρα Αθήνα, η Αθήνα των μεγάλων διαδηλώσεων και γενικότερα η Ελλάδα. Έτσι μόνο θα επιτευχθεί η αναγκαία αυτοδιάθεση των λαών, η χειραφέτησή τους από το νέο σιδηρούν γερμανικό άξονα.

Πρέπει, λοιπόν, να καταστραφεί η Ευρωζώνη άμεσα, για να απελευθερωθεί η Ευρώπη από τα γερμανικά ταξηφιλελεύθερα δεσμά.

Όπως το 1821 και το 1940 έτσι και σήμερα, η χώρα μας ας αποτελέσει το παράδειγμα, το ιστορικό παράδειγμα. Τώρα είναι η ώρα. Λίγο πριν δεν ήταν ακόμη ώριμες οι καταστάσεις. Λίγο πιο αργά θα είναι αδύνατο. Παραφράζοντας λοιπόν τον Λένιν, επιμένουμε: Τώρα είναι η στιγμή, που η Γερμανοφοβία έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη και απειλεί εγγενώς το σομπλεϊκό σύστημα-σύμπλεγμα κυριάρχησης. Οι καιροί ου μενετοί.

Με συνεχείς μαζικές διαδηλώσεις, όπως θα ήθελε και ο Μαρκούζε⁴, από το Πόρτο και τη Λισσαβώνα μέχρι την έδρα της ΕΚΤ, από το Άμστερνταμ του σκληρού αχυράνθρωπου του Σόϊμπλε, Ρούτε μέχρι την Αθήνα – με τον ελληνικό λαό νέο πλέον ιστορικό υποκείμενο. Έτσι θα γίνει αισθητή μια πράξη πανευρωπαϊκής «καθορισμένης άρνησης», σύμφωνα με το γενικότερο σκεπτικό της Αρνητικής διαλεκτικής⁵ του Αντόρνο, προς τη κατεύθυνση της ξεπερασμένης, της ολικά αρνητικής σύγχρονης συνθήκης και την απόκτηση νοήματος της πράξης ως πρωταρχικά συγκεκριμενοποίηση της κατεύθυνσης της ιστορίας. Αυτό βέβαια είναι δύσκολο, κατά τον Αντόρνο, αλλά όχι αδύνατο. Το ξέσπασμα λαών πάντοτε υπαρκτό στον ορίζοντα της σκέψης του, και η «καθορισμένη άρνηση», υπέρτατη στιγμή πραγματοποίησης του είναι ως ιστορικό γίγνεσθαι, θα αποκτήσει όλη τη σημασία, την αξία, την οντότητά της.

Η συνειδητή μαζική αυτή πανευρωπαϊκή πράξη ενάντια στο σύστημα γενικά, το ευρωπαϊκό νεοταξικό ειδικότερα, είναι πάντοτε σημαντική και ως εκδήλωση, έκφραση του σύγχρονου κοινωνικού είναι σε ολική πραγμοποιητική μετεξέλιξη από τη μέγγενη της παγκοσμιοποίησης και τις ακραίες αντιφάσεις της αβέβαιης μεταπαγκοσμιοποίησης, που άρχισε άγρια και τραγικά.

Η γενικευμένη αυτή πράξη θα είναι και η μόνη που μπορεί να οδηγήσει προς την πανευρωπαϊκή απελευθέρωση και χειραφέτηση.

II

Πρέπει, λοιπόν, να καταστραφεί η Καρχηδόνα (στην προκείμενη περίπτωση η Αθήνα) Πρέπει να καταστραφεί η ευρωζώνη για να απελευθερωθούν οι ευρωπαϊκοί λαοί. Δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Αποτίναξη του χωροφύλακα ΔΝΤ που χρησιμοποιεί η Μέρκελ.

«Είμαι πεπεισμένος πως όταν όλα έχουν χαθεί

ή μοιάζουν να έχουν χαθεί

Πρέπει ήρεμα να ξαναρχίζουμε το έργο μας από την αρχή.

Είμαι πεπεισμένος πως πάντα πρέπει

να στηριζόμαστε στον εαυτό μας

και στις δικές μας δυνάμεις

να μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν

και έτσι να μην εισπράττουμε απογοητεύσεις

Πως πρέπει να προγραμματίζουμε να κάνουμε

αυτό που ξέρουμε και μπορούμε να κάνουμε

και να ακολουθήσουμε τον δρόμο μας.

Αντ. Γκράμσι

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.        Βλ. M. Horkheimer-Th. Adorno, Dialectique de la raison, Gallimard, μ.σ. TEL.

2.        Βλ. E. Hobsbawm, Η εποχή των επαναστάσεων, MIET, Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο, Θεμέλιο

3.        Βλ. J. Habermas, Théorie de l’ agir communicationnel, Fayard.

4.        Βλ. Χ. Μαρκούζε, Το τέλος της ουτοπίας, Υ/βιβλία, Δοκίμιο για την απελευθέρωση, Διογένης.

5.        Βλ. Th. Adorno, Dialectique négative, Payot.