ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ;

Β. ΦΙΟΡΑΒΑΝΤΕΣ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ;

Ι. Η ιδεολογική κριτική¹, ως συμπύκνωση των θεωρητικοποιήσεων και των προταγμάτων της Σχολής της Φρανκφούρτης ακόμη και στη μεταπαγκοσμιοποίηση, παραμένει η μόνη μέθοδος προσέγγισης και αποκάλυψης της ουσίας το διαλυμένου πλέον ολικά κοινωνικοπολιτικού είναι. Η μόνη μέθοδος που αποκαλύπτει και καταγγέλλει τις ειδικές μορφές της πραγμοποίησης που έχει δημιουργήσει η μεταπαγκοσμιοποίηση. Που συλλαμβάνει εναγώνια την αλήθεια του κοινωνικού είναι εν τω γίγνεσθαι. Που αποκαλύπτει τις ψευδαισθήσεις, που δημιουργεί έντεχνα το πολιτικό-ιδεολογικό σύστημα και η κυριάρχηση σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις τους. Που προσπαθεί να αρθρώσει ένα λόγο άρνησης, αντίστασης, δομικής αμφισβήτησης του συστήματος. Που επιζητεί μια εναλλακτική προοπτική και εργάζεται για τη σύλληψη και επεξεργασία ενός εναλλακτικού ανθρωπιστικού σχεδίου για την κοινωνία. Που καταγγέλλει σταθερά, μόνιμα, αταλάντευτα την αλλοτρίωση σε όλες τις μορφές της, και πρώτιστα της πολιτικο-ιδεολογικής.

Με βάση αυτή τη διαπίστωση-θέση θα πρέπει να κριτικαριστούν πολύ αυστηρά μάλιστα, μερικές αυταπάτες που καλλιέργησε έντονα το σύστημα και οι φορείς του, και ιδίως οι «αριστεροί». Να καταγγελθούν, να αποδομηθούν. Να καταδειχθεί το γεγονός ότι ήταν καθαρά ιδεολογήματα. Η ιδεολογική κριτική, χωρίς να διατείνεται ότι θα λύσει τα πάντα ή ότι έχει απάντησε για όλα, προσπαθεί πάντοτε, σταθερά να αποκαλύψει τον ιδεολογικό – πάντοτε φετιχιστικό εκ φύσεως – πυρήνα των πραγμάτων, των διακηρύξεων, κ.α. και να δείξει ότι είναι προϊόν της ψευδούς – α μη τι άλλο – συνείδησης. Εδώ βέβαια, ακόμη χειρότερα, υπάρχει η πιθανότητα – αν όχι βεβαιότητα – ότι πρόκειται για μια ιστορικής μορφής διαστρέβλωση της αριστερής ιδεολογίας, χειραγώγησης του κόσμου και τέλος επιβολής ενός βωβού φόβου. Ενσωμάτωση δεν πέτυχαν να δημιουργήσουν οι επικυρίαρχοι και οι ακόλουθοί τους. Συσσώρευση πόνου επιβάλλουν, ανάλογη  με τη ληστεία που έχουν οργανώσει συνειδητά, επιβεβαιώνοντας έτσι τη ληστρική φύση του καπιταλισμού, της μεταπαγκοσμιοποίησης, ακόμη και τον ποινικό – σε γενικευμένη κλίμακα – χαρακτήρα των πράξεών τους.

Η ιστορία όμως δεν έχει πει την τελευταία λέξη της. Ο σύγχρονος δομικά απόλυτα διεφθαρμένος και διαπλεγμένος καπιταλισμός των μεγαλο-σπεκουλαδόρων δε θα επιβληθεί χωρίς αντιστάσεις. Ήδη η τάση προς τους νέους ριζοσπαστισμούς είναι γεγονός. Αν γενικευτεί τότε μπορεί να αναφανεί στον ορίζοντα της ιστορίας η ανάγκη για ριζική λύση: Η σύλληψη και η δημιουργία από τη βάση ενός νέου και εναλλακτικού ανθρωποκεντρικού σχεδίου. Μέχρι τότε αγώνας, πράξη, όπως έλεγε και ο μεγάλος Παβέζε.

ΙΙ. Με βάση την ιστορική πείρα, παλαιότερη αλλά και νεότερη (από τη χούντα μέχρι σήμερα) η στρατηγική της συναίνεσης, που είναι η νέα μόδα από την κυβερνητική ψευτοαριστερά, σε μια εποχή διαρκούς όξυνσης των αντιθέσεων, στην ουσία σημαίνει και υποταγή άνευ όρων στο σύστημα. Πολιτική ουράς; Ή αναπαραγωγή του συστήματος πολύ πιο σκληρή, περιορισμένη και απάνθρωπη, «αριστερή» ² δουλεία νεο-ταξιφιλελευθερης- αυταρχικής εκδοχής;

ΙΙΙ. «Και κυρίως όχι συλλαλητήρια και μάλιστα αυθόρμητα». Θα τρομάξουμε τους «εταίρους». Κινδυνεύει η «διαπραγμάτευση». Έτσι σκέπτονται οι νέοι νεοσυντηρητικοί επικυρίαρχοι, από όταν εκλέχτηκαν, ως αριστεροί σωτήρες του συστήματος. Ενώ ο κόσμος, όχι μόνον της αριστεράς, κατέβαινε αυθόρμητα σε συλλαλητήρια στο Σύνταγμα για να ενισχύσει την προσπάθεια απεμπλοκής από τις σιδερένιες τανάλιες του ΔΝΤ και των Μέρκελ-Σόιμπλε, ο πανικός των ιντριγκαδόρων πολιτικών νάνων ανέβαινε. Μπορούσε να χαλάσει ο σχεδιαζόμενος τότε έντεχνα συμβιβασμός τους, με ευρύτερη στόχευση τον απεγκλωβισμό τους από το κίνημα, από τη νεοδημιουργούμενη νέα ριζοσπαστική αμφισβήτηση. Ενδόμυχος στόχος τους ήταν ακόμη και η διάλυση του κινήματος, ιδίως του νεοδημιουργούμενου τότε αυθόρμητα, μαζικά, από τα κάτω. Ο λαός στο πεζοδρόμιο είναι πάντοτε για όλους τους επικυρίαρχους όλων των εποχών μία βέβαιη απειλή. Ο λαός στους δρόμους και η κυβέρνηση είναι αντινομικές καταστάσεις. Για το λόγο αυτό έντεχνα οι παλαιοκοματικοί ιντριγκαδόροι απεγκλωβίστηκαν από το νέο τότε αυθόρμητο κίνημα, συγχρόνως διαλύοντάς το. Η απογοήτευση του κόσμου, που τον έστειλαν στο σπίτι, επέτρεψε τη προσχεδιασμένη νέα ήττα, αν όχι συντριβή, και τη διάνοιξη του δρόμου για συγκυβέρνηση με τα μέχρι πριν νεκρά απολειφάδια του συστήματος, τα απορρίμματα: Φώφη,  Βενιζέλος, Κυριάκος, Άδωνης, Σταύρος... Μιλάμε πλέον για ιστορική ήττα του κινήματος μέσα από αυτή την παλινόρθωση - κρυφή ή φανερή - και την απασφάλιση του αποχαλινωμένου νεοφιλελευθερισμού και φασισμού, του φασίζοντα φιλελευθερισμού των Κυριάκου και Άδωνη. Ποντάροντας στην απογοήτευση του κόσμου, οι νέοι επικυρίαρχοι προς το παρόν μάλλον το κατάφεραν. Εξάλλου έχουν προπονήσει στρατιωτικά την αστυνομία. Κάθε ομάδα των ΜΑΤ ισούται με ένα τανκ, σύμφωνα με τη λογική του απόστρατου καραβανά των τεθωρακισμένων, ανθύπατου της αστυνομίας. Ο φασίστας καραβανάς Γκίκας επί γέρου Καραμανλή, ο παρανοϊκός καραβανάς Δροσογιάννης επί Αντρέα, ο αυταρχικός «αριστερός» καραβανάς Τόσκας επί ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο είχε γίνει και στις γαλλικές επαναστάσεις. Για το λόγο αυτό οι Κομμουνάροι το 1871 εκτέλεσαν έναν καραβανά, πρώην υπουργό της αστυνομίας στην Επανάσταση του 1848. Λέτε να επαναληφθεί η ιστορία; Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για φοβερές συμπτώσεις. Στο πιο κρίσιμο πόστο πάντοτε καραβανάδες απόστρατοι, πλην όμως καραβανάδες στο μυαλό, στη νοοτροπία, ως εγγυητές στο σύστημα τήρησης της τάξης, και ποιος ξέρει με τι άλλες διασυνδέσεις.

ΙV. Και τι «διαπραγμάτευση»; Μία διαπραγμάτευση του οδήγησε στην κόλαση. Από την άλλη η διαβόητη κάθε 2-3 μήνες αξιολόγηση μας ρίχνει στα τάρταρα. Δυστυχώς έρχονται ανεπίστρεπτα πολλά κολασμένα χρόνια, που απαιτούν τουλάχιστον ειρωνεία. Μια ειρηνευμένη και προδομένη κοινωνία χωρίς ειρωνεία είναι καταδικασμένη στον αφανισμό. Για αυτό όχι προκηρύξεις. Αποτελούν αριστερή ανάμνηση, ετεροπροσδιορισμό, αναχρονισμό…

V. Και όλα για την προετοιμασία της έλευσης του ενάρετου κύκλου. Έτσι λέει κάποιος τηλεκατευθυνόμενος από το ΔΝΤ, ανθύπατος του Σόιμπλε. Κύριοι έχουμε κυβέρνηση Black Rock.  Πρωτάκουστο και όμως αληθινό. Κυβέρνηση «αριστερών» διεθνών και εθνικών κορακιών, προγεφύρωμα για τη λεηλασία όλης της περιοχής. Ο Πώλσον είναι ήδη εδώ. Ελέγχει ήδη το 9% της Τράπεζας Πειραιώς και τη διοίκησή της και άλλα μικρότερα ποσοστά στην Εθνική και της Πίστεως. Προετοιμάζει μεθοδικά τη συγχώνευσή του και τη μεταπώλησή της νέας και «εξυγιασμένης» έντεχνα τράπεζας σε άλλα κοράκια για να επωφεληθεί δεόντως. Έτσι θα «επιβεβαιωθεί»  το ελεύθερο και απρόσκοπτο «επιχειρείν» του. Δηλαδή η ισοπέδωση των πάντων και η απορρόφησή τους από τον επίδοξο και επίλεκτο από το σύστημα μονοκράτορα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.        Βλ. Β. Φιοραβάντες, Ιδεολογική κριτική και αισθητική, Πράξις.

2.       Η κυβέρνηση της «αριστεράς» έχει 6-7 εκατομμυριούχους και κάποιους κοτεράδες. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Μάλλον το κεφάλαιο απόκτησε «αριστερή» συνείδηση.