Γεράσιμος Σκλάβος

 

Σπύρος Ζαχαράτος

 

Γεράσιμος Σκλάβος

Ένας αφαιρετικός δημιουργικής μανίας

 

Σχόλιο,

Ποίημα,

κι ένας φανταστικός διάλογος.

 

Στην μνήμη του μεγάλου

και πολύ άτυχου δημιουργού...

 

Το σχόλιο

 

Ο Γεράσιμος Σκλάβος, συναντώντας και ύστερα δημιουργώντας  μέσα στους κόλπους της Γαλλικής πρωτοπορίας, ταξιδεύει στο σύμπαν ή μάλλον κατακτώντας αφαιρετικές τεχνικές, δημιουργεί

ένα νέο δικό του πανέμορφο...

    Μοναδικά τα τρίγωνα του. Πολλές φορές γίνονται χαρταετοί, στο μουντό ουρανό, της  ψυχής μας. Με το έργο του ομορφαίνει  το αύριο και το παρόν της τέχνης και του Κόσμου. Έργα τιμαλφή ανοξείδωτα, από τη σκουριά των ανθρώπων, από τη σκουριά τού Κόσμου...

    Αγωνίζεται να αλλάξει τη ζωή του και τη  δική μας ζωή, γιατί ήξερε πως:" Η επέλαση των αδειανών τα πάντα θα σαρώσει!

Γεμίζει τη στιγμή με πεμπτούσια, ομορφιά, αρμονία με το "Κάλλος το Ιόνιον"!

                 Ορθός νους όρθιος!,

Του έκοψε το νήμα της δημιουργίας, "Η φίλη που δε γύρισε".

Το αγαπημένο του γλυπτό...

 

Σπύρος  Ζαχαράτος

Το ποίημα

 

Αιώνια ξαστεριά

          Μνήμη Γεράσιμου Σκλάβου

 

Από παιδί στης τέχνης την αρένα, φωτισμένος,

Κεφαλονίτες δαίμονες, σου δώσανε πτυχίο,

μητέρα σου η Λειβαθώ, πατέρας σου ο Αίνος,

εσύ ένας πομπός φωτός, στου χρόνου τ' ορυχείο...

 

Αγάπησες πετρώματα, σώματα των προγόνων,

με εργαλεία φαντασίας, αμόνια, και σφυριά,

τα ίχνη σ' ανεξίτηλα στο διάβα των αιώνων,

κι εσύ άστρο Ιόνιο, Αιώνια ξαστεριά...

 

Στο χιόνι έπλαθες μορφές στην άμμο πικραμένες,

 

γυναίκες τις πατρίδα σου, του Κόσμου τις Αγίες,

όσοι περάσανε  νωρίς, τις είδανε ταμένες,

στο αίμα μέσα, στο λυγμό, σωστές σαν Παναγίες...

 

Από παιδί κοιμόσουνα μ' όνειρα προσκεφάλι,

κι ένα κομμάτι ουρανό, κουβέρτα και σεντόνι,

Αλμπέρτο, Μουρ τ' αδέλφια σου, σε προσκυνήσαν

                                                                κι άλλοι,

και οι συμπατριώτες σου, σού κλείνουμε το γόνυ...

 

Σπύρος Ζαχαράτος

 

Φανταστικός διάλογος

 με στίχους

Γεράσιμου Σκλάβου

 και Σπύρου Ζαχαράτου

Στις αμμουδιές της Λειβαθούς

 

Γεράσιμος Σκλάβος	Σπύρος Ζαχαράτος
Έμαθα! Στα μάτια σου τον ουρανό... Να βλέπω!	Δείπνησε με λέξεις, απ' του καιρού το δώμα! Ομηρικές...
Γεμάτο πληγές σε φαντάστηκα, σε πέτρα παρθένα θα σε σκαλίσω...	Στο κατώι της μνήμης, άλλοι ξαγρυπνούν  κάποιοι παραμονεύουν...
Θα γεράσεις κι ακόμα θα σμιλεύω, τ' άστρα αμέτρητα...	Έρχονται φορτωμένοι                     κεραυνούς, αγνοώντας πως στο τέλος η τέχνη θα μας σώσει...