Και μετά ήρθε η βροχή
ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ ΣΤΙΣ 6/10/15 )
Βγήκε
ο ΣΥΡΙΖΑ, έκανε κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ., ομαλοποιήθηκε η πολιτική και
οικονομική κατάσταση της πονεμένης Ελλάδας μας. Συμβιβαστήκαμε με τα χρέη,
ετοιμάζουμε τα πάντα για τον βαρύ χειμώνα που έρχεται. Η εικόνα του μικρού
κοριτσιού να τσαλαβουτά μέσα στις λάσπες της πλατείας Βικτωρίας και να μη φοβάται
τη βροχή θα με συνοδέψει για πολλές ημέρες.
Τελικά,
ζούμε στην ίδια χώρα; Η Βουκουρεστίου, με μια ζητιάνα με μαντιλάκια και μια
αλλοδαπή μουσικό να παίζει ονειρικά στο φλάουτο κλασικό ρεπερτόριο, σε αντίθεση
με τη Βικτώρια που είχε βουλιάξει από τα αντίσκηνα, τις βρομιές και τις
πλημμυρισμένες από τους μετανάστες αποβάθρες, θα με στοιχειώνει για πολλές
ημέρες. Η ελάχιστη προϋπόθεση για να ονομάζεσαι αριστερός είναι να αντιδράσεις
στη μη τήρηση ίσων μέτρων και σταθμών σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα όλων των
ανθρώπων. Ασχέτως από το χρώμα του δέρματος και την οικονομική τους κατάσταση.
Στην
Κλαυθμώνος, την ίδια στιγμή, γινόταν η γιορτή της ευρωπαϊκής γλώσσας, με τα
καθαρά σιδερωμένα ρούχα, τις παραδοσιακές στολές και τα χαρούμενα λογοπαίγνια
των νεαρών. Ταυτοχρόνως, στην πλατεία Βικτωρίας, ίδιας περίπου ηλικίας άνδρες
και γυναίκες, μέσα στη βρομιά και τη δυστυχία, νέοι οικογενειάρχες αδυνατούν να
προστατεύσουν τα ανήλικα παιδιά τους. Δύο χιλιάδες ξένοι, ανάμεσα στους
πεντακόσιους κατοίκους της περιοχής, σε κοιτάζουν με μάτια θλιμμένα. Δεν
ζητιανεύουν, αλλά εσύ ξέρεις ότι ξεσπιτώθηκαν και είναι κυνηγημένοι. Πάνε να
σώσουν τη ζωή τους. Είναι αποτέλεσμα της ανθρωποσφαγής στη Συρία, όπου ο Θείος
Σαμ έβαλε για τα καλά το χεράκι του και η Ευρώπη δοκιμάζει τα καινούργια όπλα
της.
Είναι κοινό
μυστικό ότι η Γερμανία πούλησε όπλα στους αντάρτες. Η Ευρώπη δυσανασχετεί, αλλά
δεν τολμάει να κάνει συστάσεις στους πραγματικούς (;) υπαίτιους του τετράχρονου
πολέμου στη Συρία. Για πρώτη φορά θα γίνουν διαπραγματεύσεις και θα καλέσουν
τον Σύρο πρόεδρο για να αντιμετωπίσουν, εκ νέου, και επιτέλους μαζί, την
ανθρωπιστική κρίση και την αποστέρηση μιας χώρας από τους πολίτες της.
Η βροχή σε
προσγειώνει στη σκληρή πραγματικότητα. Ίδια πόλη, αλλά όχι τα ίδια σταθμά. Η
Βουκουρεστίου λάμπει από καθαριότητα, τα καλαίσθητα καταστήματα, με τους
πλούσιους πελάτες να περπατούν αμέριμνα στα καθαρά πλακόστρωτά της. Η βροχή εδώ
δεν προσθέτει τίποτα εκτός από δροσιά. Η Βικτώρια πνιγόταν -βρομιά, πεταμένα
πλαστικά και περιττώματα.. Το τοπίο εδώ θύμιζε εγκαταλελειμμένη, από το κράτος,
πόλη. Η Κλαυθμώνος γιόρταζε την Ευρωπαϊκή Ημέρα των Γλωσσών στις 26
Σεπτεμβρίου. Γιορτή με οργανωμένες δραστηριότητες (δρώμενα, παιχνίδια,
διαγωνισμούς για μικρούς και για μεγάλους) να πρεσβεύουν τη συμφιλίωση των νέων
που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, ενωμένοι, με κοινό στόχο την πρόοδο της
επιστήμης και της φιλίας των 28 χωρών. Είναι κυριλέ και θυμίζει Ευρώπη, ενώ στη
Βικτώρια, που βουλιάζει στη δυστυχία, τα μόνα που παίζουν είναι τα ξυπόλητα
παιδάκια των μεταναστών.
Από : Αιμιλίας Δάλαρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο άρθρο παρουσιάζει την ύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων στο κέντρο της Αθήνας.
Από τη μία ο κόσμος της πλατείας Βικτωρίας όπου μετανάστες (και όχι ζητιάνοι), άνθρωποι με ίδια δικαιώματα όπως όλοι μας, ήρθαν από τη χώρα τους, τη Συρία, μία χώρα που επί 4 χρόνια δοκιμάζεται από πόλεμο. Άνθρωποι που η συγκυβέρνηση του κ. Τσίπρα και του κ. Καμμένου τους υποδέχτηκε σε «πολυτελές» σκηνές και κάτω από άσχημες καιρικές συνθήκες. Άνθρωποι με δικαίωμα σίτισης και στέγασης, με μικρά παιδιά μαζί τους, αντιμετωπίζονται από την «ευρωπαϊκή» μας χώρα σαν ζώα. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή τη χώρα και κρατάνε ακόμη τον όρο της ελληνικής φιλοξενίας. Έτσι, πήγαν και πρόσφεραν στους ανθρώπους αυτούς ότι διέθετε ο καθένας για να τους βοηθήσει. Ένα πιάτο φαγητό ,λίγα ρούχα για τους ίδιους και για τα μικρά παιδιά.
Από την άλλη στη πλατεία Κλαυθμώνος Έλληνες ευρωπαίοι (έτσι θέλουν να τους ονομάζουν), γιόρτασαν την ημέρα της ευρωπαϊκής γλώσσας. Άνθρωποι με καθαρά ρούχα και πλυμένοι, χωρίς ίχνος βρωμιάς. Ήταν εκεί για να γιορτάσουν τη «φιλία» των γλωσσών των χωρών μελών της Ε.Ε.
Το κείμενο είναι άριστα γραμμένο και παρουσιάζει ένα θέμα της επικαιρότητας μέσω μίας σύγκρισης των δύο κόσμων που ενυπάρχουν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας και παρατηρούνται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Καταφέρνει μέσα από τη πένα της η αρθρογράφος να συγκινήσει και ταυτόχρονα να βάλει τον αναγνώστη να σκεφτεί αυτούς τους ανθρώπους που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες στο κέντρο μίας ευρωπαϊκής πόλης. Μιας πόλης που από όσο έδειξε δε σέβεται τα δικαιώματα των ανθρώπων. Μία χώρα που θέλει να ανήκει στην Ε.Ε. πρέπει να σέβεται τον κάθε άνθρωπο, τον κάθε πολίτη. Να σέβεται τα δικαιώματα του και να του συμπεριφέρεται όπως ορίζει το σύνταγμα.
Η εκάστοτε χώρα δε μπορεί να είναι μαριονέτα της Μέρκελ και του Σόιμπλε ούτε του κράτους της Γερμανίας. Όπως απλοί Έλληνες πολίτες υποδέχτηκαν τους μετανάστες στην πλατεία Βικτωρίας, έτσι και η κυβέρνηση έπρεπε να ήταν εκεί με τα καθαρά της ρούχα για να δει τη «καθαρή ψυχή» αυτών των ανθρώπων.
Άλλωστε, μπορεί κάποιος να λέγεται καθαρός όταν «βρωμίζει» με τις πράξεις του τη χώρα του;