ΤΟ ΝΕΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Β. ΦΙΟΡΕΒΑΝΤΕΣ

ΤΟ ΝΕΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Ο ελληνικός λαός έχασε δύο-τρεις ευκαιρίες για να απελευθερωθεί από την Τρόικα και τους ντόπιους τοποτηρητές της. Να ανοίξει το δρόμο για την απελευθέρωσή του. Πιο συγκεκριμένα:

Α. Η εξέγερση το βράδυ της ψηφοφορίας του Β’ μνημονίου. Η διαδήλωση και μετά η συγκέντρωση-συλλαλητήριο στη πλατεία Συντάγματος ήταν πρωτοφανής. Η αστυνομία όμως κατόρθωσε να αραιώσει τον κόσμο, μπαίνοντας μέσα στον κόσμο με συνεχείς ρίψεις δακρυγόνων, από τα πίσω προς τη Βουλή, και έτσι χωρίς να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με το μέγα πλήθος, να ελαττώσει την πίεση και τέλος ν’ αποφύγει τη γενικευμένη επίθεση του λαού στη Βουλή. Ο πράκτορας – υπουργός αστυνομίας – Παπουτσής τότε διέθεσε 500.000 € από τον κόπο και το αίμα του ελληνικού λαού για δακρυγόνα. Κάηκε μεν η Αθήνα στη συνέχεια, αλλά δεν έφυγε η κλίκα του Σαμαρά και του Βενιζέλου με ελικόπτερο, όπως θα έπρεπε. Αποτέλεσμα: η πολύ πιο άγρια και γενικευμένη φτωχοποίηση του λαού, η απογοήτευσή του, η κάμψη του κινήματος, λόγω ακριβώς της απογοήτευσης ακόμη και η απόγνωση του κόσμου. Παρόλα αυτά το σύστημα Σαμαρά-Βενιζέλου κατέρρευσε.

Β. Στις εκλογές βγήκε πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι επικυρίαρχοι είχαν προσχεδιάσει το δεύτερο γύρο. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα πίστευαν ότι θα αναγνωριζόταν η νομιμοποίησή τους και ότι θα διαπραγματεύονταν με τους νεοαποικιοκράτες τοκογλύφους σαν ίσος προς ίσον. Όχι ότι με διάφορα τεχνάσματα και υπεκφυγές, αφού είχαν σώσει τις τράπεζές και την κλεπτοκρατεία τους, δεν θα δημιουργούσαν διάφορα αλληλοδιαδεχόμενα, καλοστημένα εμπόδια, με στόχο την πλήρη αφαίμαξη της περιουσίας του ελληνικού λαού, ακολουθώντας το εγκληματικό μοντέλο αρπαγής των πάντων, που εφάρμοσαν στην Αν. Γερμανία, όταν κατέρρευσε ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός το 1989. Όπως και τελικά έγινε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπραςέτσι παραδόθηκαν και μάλιστα αμαχητί: Ακολουθώντας μία κλασική πολιτική ουράς, όπως λέγαμε επί χούντας, έχασαν την αυτονομία τους, απεμπώλησαν το όραμά τους. Ή σκηνοθέτησαν την παράδοση άνευ όρων των όπλων, όπως είχε προβλέψει ο εμετικός Μπαλτάκος. Έτσι εξωθήθηκαν, χωρίς να το καταλάβουν ίσως, στο ρόλο του νέου πολιτικού τοποτηρητή, διαρκώς εκβιαζόμενοι, πιεζόμενοι, απειλούμενοι, πολιορκούμενοι. Ίσως όμως και να τους άρεσε αυτό το θλιβερό παιγνίδι. Ο Τσίπρας σε κάθε περίπτωση αναδεικνύεται άριστος δημαγωγός και πολιτικάντης, ένας νέος Α. Παπανδρέου, και συγχρόνως κατά πολύ πιο δεξιός, νεοσυντηρητικός, το ίδιο όμως, αν όχι περισσότερο συγκεντρωτικός και αυταρχικός. Σε κάθε περίπτωση ανέλαβε να υλοποιήσει το πιο απεχθές ίσως τμήμα του σομπλεϊκούνεοαποικιακού προγράμματος: Την διεκπεραίωση της νεοαποικιακής ληστείας και τη διασπορά του Δέους στην κοινωνία. Το μόνο που μετράει είναι η μεγιστοποίηση του καθημερινού αριθμού των νεκρών και των αυτοκτονούντων και το μέγεθος της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας στα διεθνή κοράκια. Η μεταφορά κάθε μέρα στη Γερμανία αρπαγμένου πλούτου των συμπολιτών μας από την οικονομική πλέον γκεστάπο είναι μοναδική στα οικονομικά και ιστορικά χρονικά, εν καιρώ ειρήνης.

Γ. Το βράδυ του συγκλονιστικού ΟΧΙ¹στο δημοψήφισμα χάθηκε και η δεύτερη ευκαιρία απεμπλοκής από το σπιράλ της αυτοτροφοδοτημένης καταστροφής. Αντί να απαιτήσουν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολική διαπραγμάτευση, με κύριο στόχο το κούρεμα του χρέους και ένα ισχυρό αναπτυξιακό πακέτο, έπεσαν εκβιαζόμενοι, στην παγίδα τους. Και μαζί με αυτό παρατείνεται και μεγαλώνει  το μαρτύριο του όλο και πιο εξαθλιωμένου λαού: Διαρκής χορήγηση δηλητηριασμένων φαρμάκων (βλ. τις διαδοχικές όλο και πιο αποτρόπαιες αξιολογήσεις και τα όλο και πιο δυσβάσταχτα μέτρα που τις συνοδεύουν από το κήρυκα του κοινωνικού σκότους, μισάνθρωπο του Βερολίνου, Σόιμπλε, που όλο και μεγάλωνε το χρέος φτωχοποιώντας συνέχεια τον λαό: είπαμε σύγχρονη οικονομική Γκεστάπο). Έτσι θα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι μόνο με μία προετοιμασμένη εξέγερση, αλλά γιατί όχι αυθόρμητη – όλες οι μεγάλες επαναστάσεις και εξεγέρσεις που γνώρισε η ιστορία είχαν πάντοτε μία ισχυρή δόση αυθορμητισμού – κινητοποίηση του λαού, θα γλυτώσουμε από τον παρατεινόμενο εφιάλτη. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νεοσυντηρητικό κόμμα εκλογικής μηχανικής, συνδιαλεγόμενο ακόμη και με νεοφασίστες, θα υποχρεωθεί να ρισκάρει για να ξαναποκτήσει επαφή με τον εξεγερμένο λαό, υπόθεση βέβαια ελάχιστα πιθανή, λόγω του θλιβερού κυβερνητισμού που τον έχει εν τω μεταξύ καταλάβει. Ούτως ή άλλως είναι καταδικασμένος στην ανυποληψία, στη διάλυση, στην αποσύνθεση, στο ξεπέρασμα. Σε κάθε περίπτωση πλησιάζει η ώρα που ο λαός θα επιβάλλει τη θέλησή του. Ως αδύναμος κρίκος, η χώρα μας δεν έχει άλλη λύση από την εξέγερση, ανοίγοντας έτσι το δρόμο και στους άλλους λαούς για τον αυτοπροσδιορισμό και την απελευθέρωση, μετατρεπόμενος έτσι στο παγκόσμιο παράδειγμα, στο παράδειγμα-αναφορά, όπως και στην επανάσταση του 1821. Με τη βαριά και ιστορική πολιτισμική ιδιαιτερότητά του, με την επίσης ιστορική εμπειρία ηρωισμού, εξεγέρσεων και επαναστάσεων, θα αποτελέσει τον παγκόσμιο επαναστατικό καταλύτη, τον εκ νέου λαό-αναφορά. Είναι πάλι καιρός να ξαναρχίσει τις συνεχείς και μαζικές διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα, μέχρι την τελική νίκη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. Β. Φιοραβάντες, Αριστερή αντίσταση (nktkp.blogspot.gr) και Β. Φιοραβάντες, Η εποχή της καθορισμένης άρνησης, Αρμός, σσ. 460-461.